Aos meus artesáns e artesás:
Non quería marcharme sen deixarvos unhas palabras.
Desfrutade das pequeñas cousas nestes meses: da compañía dos amigos e familia, da aldea (se tedes a gran sorte de ter unha), da praia, dunha comida ao aire libre, dunha andaina, dun concerto, dun xogo, dun conto, dunha noite estrelada, dalgunha festa das moitas que temos…
Os momentos que vivades este verán son momentos únicos que non se volverán repetir, quizais parecidos… pero nunca iguais.
Ano tras ano, curso tras curso, todo vai cambiando: aparecen persoas novas na nosa vida, outras se van, outras están máis ausentes, ou quizais xa non temos tanto en común como pensabamos… As veces iso non está nas nosas mans, non o podemos controlar porque é algo natural que sucede sen máis. Pero non vos preocupedes, a vida non sempre vai como tiñamos pensado. Aínda así, tocará seguir.
Eu xa me despisto de vos e desta etapa da vosa vida, deste ciclo, que remata aquí. Despois de dous cursos intensos nos que eu tamén tiven que lidiar cos meus sentimientos, emocións, despedidas obrigadas, unha maternidade intensa e unha sensación de querer chegar a todo que, o certo é que, é imposible. Porén as cousas non sairon del todo mal, non si?
Só espero ter conseguido os meu principal propósito: que sexades un pouquiño mellores persoas. Ser boa xente abre moitas portas nesta vida. Todo o demais aparece nos libros!
E como ben di a canción, que aquí vos deixo, pase o que pase:
PADIANTE!
